De Romeinen waren geen doetjes

Tegenwoordig is het allemaal lief en romantisch en genegenheid, maar dat is ooit wel anders geweest. De geschiedenis van valentijn is nooit volledig uitgeklaard, maar leidt ons terug tot het oude Rome. Daar vierden de Romeinen van 13 tot 15 februari hun lang weekend met het feest van Lupercalia ter ere van de Romeinse god voor de vruchtbaarheid, Lupercus. Lupercus is waarschijnlijk afkomstig van het woord wolf (lupus).

Het feest ging door in de grot Lupercal, dat is de grot waar Romulus en Remus, de stichters van Rome, gevoed werden door de wolvin. Het duistere feest begon met het offeren van geiten en een hond. Na het eten begon de pret. De priesters stripten de gieten en sneden de huid van de geiten in repen. Nobele jonge mannen en magistraten die deelnamen aan het feest liepen naakt rond in de straten met de riemen huid rond hun schouders en geselden de mensen die ze tegenkwamen, vooral dan de vrouwen. Ze geloofden er in dat vrouwen die met de zwepen geslagen werden vruchtbaar zouden worden. Vrouwen liepen half naakt rond en riepen schunnige taal naar de jongemannen. Jonge vrouwen zouden in rijen hebben gestaan om geslagen te worden.

Het was een heel bloederig en gewelddadig feest waarbij jonge mannen op zoek gingen naar partners. De mannen trokken de naam van een willekeurige vrouw uit een pot met namen. De bedoeling was dan dat het koppel die avond samen bleef en dat van daaruit verliefdheid en trouw zou ontstaan. Na het vruchtbaarheidsrituelen doken de mannen en de vrouwen de bosjes in met elkaar.

Het feest verspreidde zich door heel Rome en het werd uiteindelijk in heel Europa gevierd. Er werden gedurende 3 dagen orgiën gehouden, ten spijt van Christelijke leiders die de vruchtbaarheidsfeesten zagen als heidens.

Sint Valentijn

Toen bisschop Valentinus gedood werd droeg de kerk 14 februari op als feestdag ter ere van het martelaarschap van Sint-Valentijn. De bedoeling van Paus Gelasius was ook om de heidense feesten te verdrijven en aan banden te leggen. Maar het effect was niet dat het feest verdween, maar dat het een festival met een ander karakter werd. De deelnemers droegen terug kleren, maar vierden de dag van de vruchtbaarheid en liefde dat het een lieve lust was.

Dit feest viel dan toevallig ook nog eens samen met het Noorse feest Galatin's Day, het liefdesfeest van de Noormannen. Galatin betekende 'liefhebber van vrouwen'. Omdat het woord zo sterk lijkt op Valentine's Day wordt gedacht dat de feesten met elkaar verward werden.

Naar de middeleeuwen toe werden de feesten softer en romantischer. In Engeland stelden Chaucer en Shakespeare romantische verhalen op over 14 februari en deze werken werden populair in Groot-Brittannië en later ook in de rest van Europa. De harten die uitgesneden werden in papier en een verwijzing waren naar de hartjes die bisschop Valentijn sneed uit perkament waren in de middeleeuwen de tokens-du-jour. Na de industriële revolutie werd het valentijnsfeest meer gecommercialiseerd en in 1913 begon Hallmark met de massaproductie van valentijnskaarten.